️از دیگر لوازم ماندگاری یک قرارداد، پیش بینی مکانیسم معتبر شکایت، توازن تعهدات طرفین و همزمانی اجرای آن در کنار امکان برگشت پذیری تعهدات (در صورت بدعهدی یک طرف) است. با لحاظ کردن این شروط است که یک قرارداد، معتبر و سرپا می ماند. اما متاسفانه هیچ یک از این شروط در توافق برجام رعایت نشد.
و دقیقا به همین دلیل بود که آمریکا به سادگی آب خوردن، هم بارها توافق را زیر پا گذاشت و هم بی هیچ هزینه ای، پس از گرفتن امتیازات لازم، از توافق خارج شد و به تعهداتش پشت کرد.
در حال حاضر هم اروپایی ها دلیلی نمی بینند که برای جلوگیری از پایمال شدن حقوق طرف ایرانی، تحرکی داشته و کار جدی کنند. مگر اینکه منافع آنها از سوی آمریکا تهیدی شود و در آن جهت بخواهند از منافع خود دفاع کنند که آنهم برای ایران عایدی چندانی ندارد.)
آقای ظریف؛ وزیر خارجه در وین گفته: “گرفتن ضمانت از اروپایی‌ها ناممکن نیست”. حال باید پرسید ۳۵ ماه پس از انعقاد توافق و ۲۸ ماه پس از اجرای یک سویه برجام، تازه وقت گرفتن تضمین برای اجرای آنست؟ یعنی توافق در ۲۸ ماه گذشته بدون هیچ اخذ تضمینی توسط دولت ما اجرا شده؟ چرا؟ به خاطر کدام دستپاچگی و تعجیلی؟
اگر از مردم عادی در مورد معاملات معمولی شان سوال شود، یقینا حتی یک نفر هم، قرارداد بی چفت و بستی شبیه برجام (بدون رعایت شروط لازم) را که طرف مقابل بتواند پول یا مایملک شما را بدون عوض بالا بکشد، تجویز نخواهد کرد.
واقعا در چه حال و هوایی بودند که توانستند قراردادی پر هزینه و فاقد ضمانت و تضمین را امضاء کرده و برای آن، جشن هم بگیرند؟ اصلا آیا پس از اجرای تعهدات خود و واگذاری نقد و یک جای همه امتیازها، می توان از طرف کلاهبردار (مگر از طریق زور) تضمین گرفت که تعهداتش را بعد از سه سال اجرا کند؟